حرفای ستاره دار*

با اینکه آخرین ماه‌های بیست و نه سالگیو دونه به دونه مثل بند بازها روی طنابی نازک تر از مو عبور میکنم، ولی یجور حسِ قلقلکیِ کودکانه دستشو حلقه کرده دوور کمر آرزوهام و نمیذاره باور کنم واسه عشقو عاشقی یکم دیره و باید دنبال راه مناسبتری برای کشف هویتِ مجهولم پیدا کنم!

بعد از یه مدت طولانی، ینی بسیار طولانی_ از طریق لپتاپ اومدم بلاگ! خیلی کم پیش میاد اینکارو بکنم، چون با گوشی براحتی میشه درددل و غُرغُریاتِ ناتماممو نشر بدم و مردم آزاری کنم! خلاصه اینکه الآن ژستِ نوشتن تمام وجودمو گرفته و دلم میخواد از یچیز نامعلوم و مبهم براتون بنویسم، چیزی که هم من بهش احتیاج دارم و هم شما، یچیزی توو مایه‌های معرفت، رفاقت، یا شایدم عشق!

از امشب برای اوقات خستگی از کار، بجای کتابخور بودن، میخوام برم توو فاز فیلمخور شدن! فیلم خوب چی سراغ دارید؟ معرفی کنین هما ببینه چیا بلدین!

امشب یه دیالوگ حکیمانه از خواهرم به نقل از همکارِ کارکشتش دارم، که تووی این اوضاعِ کرونا بازار به وفور مشاهده میشه؛ میگه:

شاید یکی ازین روزا یه فرقه باب کنم بنامِ بُغض، و تووش آدمایی مث خودم دعوت کنم، و بعد دسته جمعی همزمان خودمونو بکشیم! عین تووی فیلمای جنایی خارجی ...، ینی چندتا هضیون دیگه ببافم حالم سرجاش میاد؟

وبلاگِ هما، همونطور که میبینید شامل نوشته‌هایی ساده و صرفن خودمونیِ! درمورد پستهای رمزدار باید بگم، دودستن: یک دسته با تایپ کلمه golgoli باز میشوند و شما میتونید اونهارو بی دغدغه بخونید، ولی دسته بعدی برای کسی است که نیست و شما نمیتونید بخونید و هیچ موقع برای هیچکس قابل رؤیت نیستند.

بندر اینروزا شلوغه و پذیرای کلی از هم وطنانِ نادونِ! این روزایی که همه جارو تعطیل کردن که همه بشینن توو خونه‌هاشون، پاشدن اومدن بندر! ینی مردم به این ناهماهنگی مگه داریم توو دنیااا؟ حالا ما از ترس حضورِ اینهمه مهمونِ ناخونده و بیماریه ناشناخته، مجبوریم از یسری کارای ضروریمون پرهیز کنیم که شهر یوقت ازینهمه حجم شلوغی منفجر نشه!