الان آرشیو واتساپمو نگاه میکردم، لابلای چتهای قدیمی، دوستم این آهنگو برام فرستاده و زیرش نوشته: باورت نمیشه هماااا! هرجایی اینو میشنوم یاد تو میوفتم!
راستش خودمم هر بار میشنومش یاد یه خاطره دوور میوفتم و خندم میگیره! مربوط به اوایل دهه ۹۰! نوزده یا شایدم بیست سالم بود، با استاد کشاورزی رفته بودیم اردوی سیخورانِ سیاهو (یکی از روستاهای خوش آبوهوای اطراف بندرعباس)! اونزمان یه نوکیای فسقلی با ۵۴ مگ حافظه داشتم که بر حسب علاقه همین آهنگِ پر تناقض رو تووش ذخیره کرده بودم!
خودمو بر میگردونم به گذشته، به همون روز مطبوعِ بارونی، بالای تپهٔ سنگی، بین همکلاسیا! یه دسته بزرگِ سی چهل نفری شاد و خوشحال از دخترا و پسرا! که از طرف دانشگاه رفته بودیم زه کشی باغها رو ببینیم و استاد درس کشاورزی کلی برامون فک بزنه و توضیح بده! ولی من انگار اونجا نبودم! البته الانم همچنین خصلتی رو دارم، نمیدونم شاید از اوتیسم رنج میبرم! یادمه تمام مسیری که تووی راه بودیم این آهنگو گوش میکردم، چقد ازش لذت میبردم، آخرای اردو هم یکه و تنها بعد از توضیحاتِ مفصل و کسالتبار استاد این موزیکو با صدای بلند پلی کردم و راه افتادم سمت اتوبوسها! ازینکه تووی جمع به اون بزرگی تنها بودم قلقلکم میاد! ازینکه بین تعداد زیادی از هم نسلیهام تنها بودم خندم میگیره! و البته هر چه بیشتر فکرشو میکنم میفهمم بعد از اردو چه فرصتهای خوبی رو از دست دادم! گذشته همش تجربه و عبرته! بهمون یاد میده از دقایقِ برگشت ناپذیر عمرِ کوتاه انسانی بهترین استفاده رو ببریم! مثلن همونطوری که ۱۰ سال بعد نشستیم تووی تراس و خاطراتو مرور میکنیم، به این نتیجه برسیم که جایی برای حسرت خوردن نذاشتیم! امیدوارم...
